Kamera termowizyjna (termowizor, kamera termograficzna, kamera podczerwona) to urządzenie pomiarowe, przeznaczone do bezdotykowego pomiaru temperatury powierzchni. Konstrukcja i zasada działania kamery termowizyjnej jest bardzo podobna do konwencjonalnego aparatu fotograficznego z tą różnicą, że kamera termowizyjna analizuje promieniowanie podczerwone (zwykłe kamery działają w paśmie światła widzialnego – białego).
Podobnie jak w przypadku pirometrów, promieniowanie podczerwone emitowane przez obiekt pomiarowy, koncentruje się na detektorze podczerwieni. Jako detektor podczerwieni stosuje się matryce płaszczyzn ogniskowych (FPA) składające się z cienkowarstwowych bolometrów (rozmieszczonych w matrycy detektora). Tego typu konstrukcja pozwala na dwuwymiarową ocenę promieniowania podczerwonego, emitowanego przez obiekt oraz odpowiednią interpretację w formie wskazań temperaturowych.
Ponadto, rozróżnia się dwa typy kamer termowizyjnych, działających w oparciu o detektory niechłodzone i chłodzone (chłodzenie jest stosowane w celu utrzymania niezmiennej, niskiej temperatury detektora, poprawiając tym samym stabilność i dokładność wyników).
W porównaniu do tradycyjnych aparatów i kamer, urządzenia termowizyjne mają znacznie niższą rozdzielczość, uwarunkowaną ograniczeniami fizycznymi i długością mierzonej fali promieniowania elektromagnetycznego. W celu przeprowadzenia rzetelnego pomiaru termowizyjnego konieczna jest znajomość kilku podstawowych właściwości obiektu mierzonego (emisyjność, transmisyjność), które warunkują dokładność otrzymanych wyników.